Bliskie spotkania - część I

Kiedyś z dezaprobatą patrzyłam na przydrożne rośliny, określając je słowem "zielsko". Zielsko i chwasty wyrastające na trawnikach, polach, przy drogach, wciskające się w szczeliny przy murach czy między płyty chodników. Nie przyglądałam się im specjalnie, jako niegodnym uwagi. Jednak kiedyś dostrzegłam i doceniłam różnorodność i piękno otaczającej mnie przyrody, zwłaszcza roślin rosnących na łąkach i nieużytkach, tych niesianych i nieuprawianych przez człowieka, lecz towarzyszących mu niemal wszędzie. Potrzebna mi była perspektywa.

Stało się to po kilku pobytach w krajach, do których Polacy wyjeżdżają lub lecą  na wakacje - Tunezja, Turcja, południowe Włochy, Egipt czy Grecja. W ostatnich dwóch wymienionych jeszcze nie byłam, ale możliwe, że i tam jest podobnie. Na terenie hotelu można podziwiać egzotyczne, piękne, kolorowe i często odurzająco pachnące kwiaty, krzewy, drzewa czy palmy. Wystarczy jednak wyjść poza ogrodzenie i co? Smętny piasek lub jałowa czerwonawa ziemia, na których niemal nic nie rośnie. Na poboczach dróg nie ma  "zielska", bo nic się tam nie uchowa bez pielęgnacji i częstego podlewania. Nawet palmy rosnące samopas wyglądają na obeschnięte. Nie ma łąk porośniętych ichnią trawą, zielskiem czy ziołami, nie sposób zebrać bukieciku łąkowych kwiatów. Zieleń, tak piękna w obrębie hotelu, musi być systematycznie nawożona i nawadniana. Bez tego zniszczy i wypali ją słońce.
Poza tym zdałam sobie sprawę, że po prostu mam zakodowany kolor naszej ziemi czy piasku, i przy dłuższym pobycie w tamtych krajach, wręcz drażnił mnie czerwonawy koloryt gołej gleby i szarawego piasku (gdzie mu do naszego znad Bałtyku). Kiedy sobie to uświadomiłam, zaczęłam z zaciekawieniem i rosnącym podziwem przyglądać się polskiej zieleni, jej żywotności i różnorodności. Poniekąd, zrozumiałam też tęsknotę Chopina, który marzył na wygnaniu o polskich krajobrazach, wśród których wyrósł i nosił w sercu do końca życia. Wszystko, co oglądał w obcych krajach, z pewnością porównywał do tego, co zostało mu w pamięci - srebrzysty, a nie jaskrawozielony koloryt swojskich drzew i traw, zapach łąk i piękne zmierzchy.
W wyniku mojego zainteresowania powstały fotografie otaczających mnie kwiatów. Zdjęcia zrobiłam z bardzo bliska, dzięki czemu mogłam zobaczyć wiele szczegółów i tym bardziej je podziwiać.  

Psianka słodkogórz (r. Psiankowate) zawsze kojarzyła mi się z kwiatkami z bajki

Psianka słodkogórz i jej owoce - na razie zielone, ale gdy dojrzeją staną się czerwone. Widziałam je nawet w pobliżu, ale byłam przekonana, że to inna roślina.

Krwawnik pospolity (r. Astrowate) - zawsze wydawał mi się mało dekoracyjny i smutny, a tu niespodzianka

Liście krwawnika pospolitego także zyskują przy powiększeniu

Sałatnik leśny (r. Astrowate)

Wierzbownica kosmata (r. Wiesiołkowate)

Koniczyna łąkowa (r. Bobowate) zaczyna już przekwitać

 W następnej części z cyklu "Bliskie spotkania" pokażę kolejne zdjęcia kwiatów i roślin, które zwróciły moją uwagę. Pisząc ten post, po prostu, musiałam się dowiedzieć jakie są nazwy tych roślin. Wielką i nieocenioną pomocą był dla mnie Internetowy atlas polskich roślin

Pozdrawiam anonimowego Autora oraz jego trzech Synów za wspaniałą pracę jaką wykonali. Wreszcie mogę poznać nazwy i wygląd wielu polskich roślin. Na razie Atlas liczy sobie 606 roślin, liczę że będzie się nadal rozrastał, bo z pewnością flora polska jest bogatsza.

łąkowe rośliny, psianka słodkogórz, krwawnik pospolity, sałatnik leśny, wierzbownica, koniczyna, bliskie spotkania, nazwy roślin, atlas roślin